Taka sobie wtorkowa refleksja

Paskudnie się ten  dzień   dzisiaj rozpoczął . Najpierw nocne rozmowy telefoniczne  i katowanie siebie i innych aby potem tylko dojść do wniosku ,że to co robię , nie ma żadnego sensu . Powtarzam tylko frazesy i próbuje zwrócić na siebie uwagę , że to niby ja jestem najważniejszy i tylko ja się liczę. Potem prozaiczne problemy najpierw z samochodem , potem złośliwość rzeczy martwych. Nasz kot   żegna się z  życiem , pora na niego ma już 19 lat. Sąsiad drze się w niebo głosy ,że mu woda z mojej rynny spada na jego grunt , te cholerne 2 cm. W telewizji sieczka , jedni i drudzy skaczą sobie do gardeł. Boję się nawet otworzyć lodówkę bo mi cały trybunał konstytucyjny wylezie.  Ochroniarz w pobliskim sklepie patrzy na mnie z miną ormowca , widząc we mnie potencjalnego złodzieja koszyków. Już 3 lata jak jestem sam, choć  wielu przyjaznych ludzi wokół .  No i jak tu żyć ? .

 Wczoraj telefon dzwonił , kolega prosi  ‘’Maksiu podjedz jutro weź zrób parę zdjęć , wiesz ten bal charytatywny w sobotę, zbieramy na dzieci ‘’ Dobra myślę , nie ma problemu. Trzeba będzie się wziąć w garść i pójść i  jak wtedy rok temu na Ukrainie wysłuchać , pozwolić aby ludzie się otworzyli , zobaczyć ludzkie nieszczęście z bliska.

Paskudnie się czułem w ten dzień lutowy , bardziej przypominający szarą polską jesień .Tu nagle niespodzianka , spotykam ludzi , którzy uśmiechają się  , czasami przez łzy . Tyle w nich pozytywnej energii ,tej której mnie właśnie zabrakło , Przecież oni walczą z czymś, co przerosło by nawet dorosłą osobę . Rodzice walczą o swoje dzieci , mając świadomości ,że ta walka może być przegrana, że chorobę można tylko zatrzymać ale nie można cofnąć . Czym są więc moje problemy? . Nie wyobrażam siebie w takiej sytuacji ,czy dałbym rade ? Tym większy szacunek dla nich ,że walczą ,że się nie poddają . Możliwe ,że gdzieś w kącie , użalą się nad swoim losem ale nigdy  nie pokażą tego swoim dzieciom . To prawdziwi wojownicy , jest takich wielu nawet wśród moich znajomych , Chwała in za to . Dlatego wspierajcie ich nie tylko na balach charytatywnych ale tez każdego dnia . Nawet kiedy przyjadą się do Was wyżalić na swój los , może to oni właśnie wam pomogą i pokażą ,że można.

(...) lecz ci, którzy ufają Panu, nabierają siły, wzbijają się w górę na skrzydłach jak orły, biegną, a nie mdleją, idą, a nie ustają.